RX-verpleegkundige Joeri Busschaert is pas thuis na een intense B-FAST-opdracht in Turkije. Hij werkte nauw samen met de ‘radiologen op afstand’ van het Jan Yperman Ziekenhuis. Joeri bediende n het B-FAST-veldhospitaal in Kirikhan het röntgenapparaat. Het team in het veldhospitaal bestond uit een 100-tal chirurgen, artsen, verpleegkundigen, militairen, leden van de civiele bescherming, vroedvrouwen, psychologen, apothekers, maar telde immers geen radiologen.
 
Dokter radiologie Julie Desimpel (foto) van het Jan Yperman Ziekenhuis: “Toen Joeri op missie vertrok, liet ik hem weten dat hij mocht ‘roepen’ als hij hulp nodig had. Al snel bleek dat hij er voor interpretatie van de foto’s alleen voor stond omdat er in het team geen artsen aanwezig waren gespecialiseerd in medische beeldvorming. Hij mailde me met de vraag om hem af en toe te helpen bij moeilijke diagnoses. Als snel sprongen mijn collega-artsen op de kar met als resultaat dat we zo goed als dagelijks van hem röntgenfoto’s doorgestuurd kregen. Hij is namelijk super geëngageerd. Ik heb enorme bewondering voor wat Joeri daar ter plaatse deed.”

De artsen hielpen hem waar ze konden en noemden zichzelf ‘radiologen op afstand’, maar in feite waren het ook ‘vrijwilligers op afstand’.

Het B-FAST veldhospitaal in Kirikhan is nog altijd ter plaatse en kan per dag meer dan 100 patiënten verzorgen. Het werd nu overgedragen aan Turkse gezondheidsmedewerkers. B-FAST hielp meer dan 3500 patiënten. Joeri Busschaert was er van 24 februari tot en met 10 maart en deed ruim 400 onderzoeken.
 
Joeri Busschaert: ‘Ons veldhospitaal bleef dag en nacht open. Overdag nam ik röntgenfoto's zowel van ambulante als gehospitaliseerde patiënten. Ik hielp ook regelmatig mee in het operatiekwartier om voor extra beeldvorming te zorgen. ’s Avonds ging de polykliniek dicht maar ik bleef wel stand-by voor eventuele spoedgevallen."

"Ik was de enige röntgen-laborant/verpleegkundige ter plaatse en dus was ik permanent van wacht. Ik zag dagelijks tientallen patiënten. Qua aantal ongeveer evenveel patiënten als op een gemiddelde dag in het Jan Yperman Ziekenhuis maar dit is mentaal toch wel een pittig. De slachtoffers zaten zo goed als allemaal in de miserie. Ze verloren huis, familie, vrienden en wilden hun verhaal aan ons kwijt. Ik zag veel tranen omdat het bij mij rustig was, even weg van de massa, het puin,  de droefenis en de kou. Ons luisterende oor, het schouderklopje, de hulp werkte louterend."    
 
Bron foto's: FOD Buitenlandse Zaken