Zijn dokters te gevoelig en te prikkelbaar of helpen we eigenlijk mee aan het fenomeen artsenbashing, dat al gevoed wordt door de politiek en de ziekenfondsen? Mijn mening heb ik al een tijdje duidelijk gevormd: het lijkt er inderdaad op dat een regen van ongewettigde kritiek vaak op de artsenhoofden neerkomt.

Ons wordt vanalles en nog wat verweten: gebrek aan beschikbaarheid en empathie, paternalisme soms in combinatie met een slechte behandeling (zie onder andere een artikel dat onlangs verscheen op de voorpagina van Vif l'express, 1 juni 2018 "Dokter, vrouwen zijn geen vee"), de ereloonsupplementen waarvan men denkt dat die integraal in onze zakken verdwijnen om onze toch al comfortabele financiële matras aan te dikken (cfr. de ziekenfondsen die er een strijdpunt van maken in het licht van de verkiezingen 2019).

De minachting voor artsen door de bevoegde overheden maakt dat die autoriteiten verantwoordelijk zijn voor het risico op een geneeskunde met twee snelheden. Dezelfde overheden betwisten de representativiteit van de artsensyndicaten om de tegenmacht die ze vertegenwoordigen te verzwakken (zie de uitlating van Maggie Deblock in De Tijd van 26/01/19).

Niet meer nadenken

Tegelijkertijd worden artsen overspoeld met papierwerk en administratieve verplichtingen, waaraan zojuist, zeer opportunistisch, het bijhouden van een portfolio is toegevoegd Dat is al voorzien vanaf 2021 (zie de toelichtingen van het kabinet van Maggie De Block in deze nieuwsbrief en in onze papieren editie). Komt nog bij: artsen moeten ook hun praktijk informatiseren voor een e-healthsysteem dat hen met nog meer en meer verplichtingen opzadelt (bijvoorbeeld elektronische voorschriften). Ook al blijft het systeem erg onstabiel en crasht het geregeld, waardoor dokters en patiënten geregeld op hun honger blijven. Sommigen vermoeden dat wat als de 'toekomst' wordt voorgesteld, ook als indirecte (maar gewenste) consequentie heeft dat de arts zodanig overbelast wordt, dat hij niet meer kan nadenken, zich kan herorganiseren of zelfs in opstand komen.

Ik kon het nog hebben over de grote besparingen de afgelopen jaren ten koste van de medische honoraria door een herziening van de nomenclatuur en een bevriezing van de index onder andere. Besparingen van enkele honderden miljoenen euro’s waarover men vreemd genoeg in de kranten minder spreekt.

Of over de ongezonde chantage van Maggie De Block bij de gevoelige kwestie van de numerus clausus: ze dreigde het Koninklijk Besluit niet te ondertekenen waarmee Franstalige studenten die hun medische studies in juni 2019 kunnen afronden, een rizivnummer krijgen; dat onder het voorwendsel dat het door Jean-Claude Marcourt geïntroduceerde filter niet effectief zou zijn (terwijl de effectiviteit van het filter pas in 2024 echt beoordeeld kan worden).

Klimaat van wantrouwen

Een klimaat van wantrouwen opwekken jegens de dokter om hem te raken in zijn reputatie en zijn krediet verminderen zodat minder naar hem geluisterd wordt en hij minder legitiem is… Dat zou hem isoleren en uiteindelijk zijn onafhankelijkheid aantasten zodat hij zich moet onderwerpen aan de wet van de sterkste: die van een volksgezondheidsbeleid waar hij niets in de pap te brokken zou hebben en waar, als voor een staatsambtenaar, niets hem zal toebehoren: noch zijn hersenen, noch zijn tijd, noch zijn financiën, noch zijn materiaal.

Wie heeft daarbij te winnen? Zeker niet de artsen en nog minder hun patiënten naar mijn mening. Integendeel, eerder moeten sensibiliseringscampagnes voor wederzijds respect, worden gelanceerd en ondersteund. Inclusief de therapeutische relatie die daarbij hoort. Ik wil tegen al wie deze dokterbashing organiseert, mijn werkvrijheid en mijn beslissingsautonomie behouden. Niet alleen voor mij, maar ook voor de zorgkwaliteit aan mijn patiënten. Bedankt iedereen die in deze richting werkt, en tegen de anderen zeg ik: "Wij zijn geen Calimero’s”.