De spoeddiensten, die als eerste ter plekke kwamen na de aanslag op de metro in Maalbeek, waren niet op de hoogte over waar er nog vrije plaatsen waren in de ziekenhuizen. Dat heeft dokter Olivier Vermylen, verantwoordelijk voor de medische hulpverlening in het Brugmann-ziekenhuis, verklaard tijdens zijn getuigenis op het proces van de aanslagen van 22 maart 2016.

Bij aankomst ter plaatse van de dokter bleken de toegesnelde hulpdiensten niet op de hoogte te zijn van waar de slachtoffers van Zaventem zich bevonden en om hoeveel personen het precies ging. Daarom besloten de hulpdiensten om zelf contact op te nemen met de hulpcentrale 112 om op die manier te achterhalen waar de zwaargewonde slachtoffers van Maalbeek naartoe dienden te worden gebracht.

Daarnaast besliste Vermylen, die na aankomst verantwoordelijk was voor de organisatie van de medische hulpdiensten, om geen bijkomende mugs te laten oproepen omdat er heel veel informatie binnen liep over eventuele nieuwe aanslagen of dreigingen. "Het was een kakofonie van berichten en informatie", aldus Vermylen.

Ter plekke was er ook een tekort aan morfine en zogenaamde 'burn kits', die dienen om de eerste zorgen na een brandwonde toe te dienen. Die tekorten werden echter snel verholpen, beklemtoonde Vermylen.

Het was na zijn aankomst in Maalbeek voor dokter Vermylen ook moeilijk om een goed overzicht te krijgen op de volledige situatie, omdat er twee vooruitgeschoven medische posten waren opgezet, één aan de uitgang van het metrostation op de Etterbeeksesteenweg, en één in de CD&V-lokalen vlakbij het metrostation in de Wetstraat. Die lokalen bleken al snel te klein, waarna de medische post werd verplaatst naar het Thon-hotel in de Wetstraat.

"Ik moet daar de gerant van dat hotel uitdrukkelijk bedanken voor zijn hulp", zei de arts. "We hebben de medische post in de Etterbeeksesteenweg ook zo snel als mogelijk opgedoekt. Daar bevonden zich vooral zwaargewonden die in de categorie 'U1' vielen, en die dus heel dringend verzorging nodig hadden. Het ging om mensen die chirurgische ingrepen nodig hadden, en die hebben we zo snel mogelijk naar de verschillende ziekenhuizen overgebracht. In de medische post in het Thon-hotel hadden we ook gewonden die in categorie 'U1' vielen maar geen chirurgische ingrepen nodig hadden, zoals mensen met zware brandwonden. Ook de andere gewonden, in categorie 'U2' en 'U3' werden daar opgevangen."

In het totaal hebben de hulpdiensten in Maalbeek 154 gewonden verzorgd, onder wie 35 zwaargewonden, 22 gewonden die ingeschaald werden als 'prioriteit twee' en 86 lichtgewonden. Daarnaast waren er ook zestien doden te betreuren.

"Wat we zagen bij de gewonden waren zware schedeltrauma's door explosie," ging dokter Vermylen verder, "ernstige verwondingen ter hoogte van de thorax en buik, met mensen bij wie de ingewanden uit hun buikholte hingen, en zware verwondingen ter hoogte van de ledematen. Veel mensen hadden ook brandwonden in het aangezicht, de nek, de hals, en de thorax, en heel wat mensen hadden gehoorschade opgelopen. De psychologische gevolgen waren ook heel zwaar, ook bij de hulpverleners. We hebben veel mensen gehad die na deze aanslag er onderdoor zijn gegaan."